Ik heb al dagen lichte keelpijn. Soms wordt het erger, soms is het er even helemaal niet.

Vroeger zou ik me voornamelijk zorgen hebben gemaakt omdat ik niet ziek wilde worden, misschien ook wel irritatie. Want ziek zijn komt nooit op een ‘goed’ moment. Niet dat ik er fysiek bang voor was. Het betrof voornamelijk de praktische kant: afspraken verplaatsten, achterlopen op de dingen die gedaan moesten worden. Het leverde ook veel onrust daardoor op. Ik moest blijkbaar altijd ‘aan’ staan en hard werken. Echt rust nemen om voor mezelf te zorgen en te herstellen vond ik overdreven.

De laatste paar jaar ben ik juist heel opmerkzaam op fysieke klachten als een liefdevol signaal van mijn lijf, dat er iets geheeld of aangekeken mag worden. Ik ben opmerkzaam wanneer het erger wordt of wanneer het terugkomt. Ik ga op onderzoek uit wat de boodschap van mijn lijf is.

Ik voel dat de keelpijn deze laatste dagen zit op mijn waarheid spreken, mijn authentieke stem laten horen. Maar hoe doe ik dat? Is het wel veilig? En wie ben ik eigenlijk? En zitten mensen daar wel op te wachten? Omdat de keelpijn vaak erger wordt in interacties met anderen probeer ik heel bewust zonder oordeel en vanuit liefde mijn waarheid te spreken. Maar de keelpijn blijft terugkomen. Ik weet dat ik in de situatie mag ontspannen omdat de antwoorden vanzelf op mijn pad zullen komen. Maar dat blijf ik heel moeilijk vinden.

Vanochtend opende ik voor mezelf de Akasha kronieken, de bibliotheek van onze ziel, waar heling kan plaatsvinden. Ik hoor het woord ‘vergeving’ en er schiet mij Ho’oponopono in gedachten, een oud Hawaiians ritueel voor vergeving en healing. Ik begin de 4 zinnen te herhalen (I am sorry, please forgive me, i love you, thank you), totdat ik opeens een enorme energiegolf door mijn hoofd voel en voel dat het goed is zo. Wat er precies vergeven moest worden weet mijn hoofd niet, maar ik vertrouw erop dat het goed is. Ik sluit de kronieken en besluit dit stukje te schrijven… om mijn waarheid van toen en die van nu uit te spreken, zonder oordeel.