Een dubbel perspectief op zichtbaar zijn…

Tot een jaar geleden was ik een wetenschappelijk onderzoeker. Werkzaam als viroloog ben ik jaren naar congressen geweest waar het gebruikelijk is je resultaten te delen met collega’s. Ik heb me daar nooit helemaal mezelf en op mijn gemak gevoeld, ik moest me altijd forceren om zichtbaar te zijn.

Zichtbaar zijn, middels presentaties en netwerken, kon leiden tot nieuwe samenwerkingen. Als je onderzoek daardoor succesvoller wordt, leidt dat tot meer wetenschappelijke publicaties. En daarmee vergroot je de kans op het binnenhalen van subsidies. En het behoud van je (vaak tijdelijke) baan.

Presenteren op zich had ik niet veel moeite mee, dat ging over de inhoud. En kennis en ervaring met mijn eigen onderzoeksonderwerp had ik voldoende. In persoonlijke interacties op die congressen voelde ik echter altijd dat ik mezelf anders voor moest doen. Om erbij te horen, om goed genoeg te worden gevonden. Het ging het altijd om gezien te worden wat je doet en kan, niet om wie je bent.

Fast forward naar een jaar geleden. Mijn onderzoek carrière heb ik beëindigd en ben bij een bijeenkomst van een dame die me inspireert. Het is druk, ik sta schuin achter een deur met iemand te praten. Plots klapt de deur tegen mijn rug en verstijf compleet. Ik krijg een flashback naar de congressen. “Niemand ziet me, ik mag niet gezien worden, ik ben het niet waard hier te zijn, het is niet veilig”.

Het is een intens gevoel, wat ik blijkbaar vroeger onderdrukte. De persoon met wie ik praat ziet het en vraagt wat er gebeurt. En op dat moment voel ik de ruimte om mezelf kwetsbaar te laten zien en horen. Ik word gezien als mens, om wie ik ben.

Fast forward naar vandaag. Ik realiseer met steeds meer dat ‘gezien worden’ begint bij jezelf helemaal zien en durven laten zien. Ik stel mezelf daarom de vraag: Wil en durf ik mijzelf volledig te laten zien en mijn authentieke verhaal te delen?

Uiteraard komen er vragen naar boven als: wie zit daar nu op te wachten? En durf ik die minder fraaie kanten, mijn schaduwen, ook te belichten? Maar zoals ieders verhaal is ook dat van mij uniek en ik voel dat het tijd is om ruimte te nemen om dat naar buiten te brengen. De vorm ligt nog niet vast, maar ik zie dit schrijven als een begin…