Gisteren, een zondagochtend in juni 2022. We geven straks onze eerste officiele zweethut ceremonie. Ik herinner me dat ik gedroomd heb. Een droom over een aapje, dat op mijn borst geklemd zat, met de armpjes stevig om mijn nek geslagen. Ik droeg het altijd met me mee, maar bijna niemand liet ik het zien. Het aapje zat verstopt onder mijn kleding.
Het gevoel dat ik had bij het wakker worden was dubbel. Het voelde veilig om het aapje bij me te hebben, het was echt een onderdeel van mijzelf geworden. Maar het was niet echt IK, het hoorde niet bij mij. Ja, ik was er aan gehecht. Want op een bepaalde manier zorgde het voor mij. Maar beperkte het mij ook, want het wilde wel gevoed en verzorgd worden.
Het aapje voelde voor mij als symbool voor de monkey mind. Het ego dat controle wil houden, vanuit de bedoeling om je veilig te houden. Met de verhalen en overtuigingen die zich als gedachten in je hoofd nestelen. Zonder die controle lijk je verloren, het is als houvast dat wegvalt.
Maar zijn we dan op zielsnivo niet in essentie allemaal vrij? Zonder beperkingen, want die zitten in de mind. Het symbolische aapje is een illusie, het is niet wie ik werkelijk ben. En ik voelde dat het tijd was om afscheid van het aapje nemen. Wij beiden verdienden het om vrij te zijn.
Bij de steenceremonie voorafgaand aan de zweethut stelde ik me voor dat ik het aapje los van me maakte. Ik hoefde het niet bruut dood te maken, het had goede intenties gehad. Dus besloot om het vrij te laten, zodat het kon gaan spelen in de bomen. Direct kwamen er verdriet omhoog, omdat het aapje me toch zo lang gezelschap had gehouden en gediend had. En ook dat mocht ik erkennen en voelen.
Op het moment dat ik de hut instapte dankte ik nogmaals het aapje en nam afscheid. In de zweethut voelde ik me puur, helder. De ceremonie was zuiverend en bekrachtigend. Ik voelde wie ik werkelijk bn, vrij van verhalen en oordelen. En kwam terug bij mijn ware zelf.
Beyond the monkey mind, as we are bigger than that. Experience infinity. From thinking to being.